این روزها به عنوان زنان جامعه ایرانی خیلی شاکی هستیم. چرا ما را به ورزشگاه راه نمی‌دهند؟ ما خواهان برابری حقوق زن و مردیم. راستش را بخواهید من هم ناراحت می‌شوم و ذهنم درگیر این چیزها می‌شود ولی عصبانی نمی‌شوم.
به نظرم ما زن‌ها وضعیت پارادوکسیکالی را برای خودمان و مردهایمان ایجاد کرده‌ایم و تا وضعیت این پایین و بین خودمان درست نشود توقع اجرای حقوق برابر از کوته‌فکرهایی که آن بالادست نشسته‌اند خیلی بیهوده است.
ما خواهان برابری هستیم ولی توقع داریم موقع رانندگی آقایان برای ما بایستند و راه عبور بدهند، در آسانسور که باز می‌شود مردها باید بگویند بفرمایید اول شما، توی مهمانی سر میز شام اول ما غذا بکشیم، دوست داریم مردی که کنارش هستیم قوی باشد تا آن بیرون توانایی مقابله با دیگر مردها را داشته‌باشد، بتواند بجنگد و از حقوق خودش و ما دفاع کند، به موقع خشن باشد و درعوض توی خانه و محیط خصوصی و در روابطش با ما لطیف باشد، محترم برخورد کند و شخصیت ظریف زنانه‌مان را درک کند.
برابری حقوق زن و مرد از آن چیزهایی‌ست که نباید توقع رعایتش را از مردها داشت، اگر ما فکر می‌کنیم برابریم خودمان هم یک سمت ماجراییم.